Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ προς τον Κόπτη Πατριάρχη Θεόδωρο Β΄ με αφορμή την επίσκεψή του στην Ελλάδα



Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

 

Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή τήν ὁποίαν ἀπέστειλε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στόν Κόπτη Πατριάρχη Θεόδωρο τόν Β΄ μέ ἀφορμή τήν ἐπίσημη ἐπίσκεψι Του στήν Ἑλλάδα, πού μετεφράσθη εἰς τήν κοπτικήν καί ἀραβικήν γλῶσσαν.


ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

_____________________________

᾿Αριθμ. πρωτ. 15                                             ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 9 Ἰανουαρίου 2017

Τῶ ἐκλαμπροτάτω κ. Θεοδώρῳ Β΄, (Tawadros II)
ἀρχηγῷ τῆς Κοπτικῆς Κοινότητος
Εἰς Κάϊρον Αἰγύπτου

Ἐκλαμπρότατε,
Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς ἀγάπης, Σᾶς ἀποστέλλουμε τήν παρούσα Ἐπισκοπική ἐπιστολή μας, ὁ σκοπός τῆς ὁποῖας δέν προέρχεται ἀπό κανένα ἄλλο ἰδιοτελές κίνητρο, παρά μόνο ἀπό καθαρή, ἄδολη καί ἀνιδιοτελῆ χριστιανική ἀγάπη, ἀπό χριστιανικό καθῆκον, ἀπό ἐντολή ἐπιβεβλημένη ἀπό τον Σωτῆρα μας Χριστό, ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»[1], καί τέλος ἀπό θερμή καί σφοδρή ἐπιθυμία γιά τήν σωτηρία Σας. Γι’αυτό θεωροῦμε καθῆκον μας ἱερό καί ἐπιβεβλημένο, ὡς ἔσχατο μέλος τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ὑπαγόμαστε τόσο στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ὅσο καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, νά φροντίσουμε παντί σθένει νά Σᾶς ἐπαναφέρουμε στήν Μητέρα Καθολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποῖα ἀποχωρήσατε καί ἀποκοπήκατε, ἔργο τό ὁποῖο ἐλπίζουμε, συνεργούσης τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος τοῦ Κυρίου, νά κατορθωθεῖ. Τό ἱερό αὐτό χρέος τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει βεβαίως ἱεροκανονικό ἔρεισμα καί βάση καί στηρίζεται στούς 131ο, 132ο καί 133ο Ἱερούς Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 ἤ 419 μ.Χ.)[2].
Ἔνας ἐπιπρόσθετος λόγος, πού ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα καί τήν σημαντικότητα τῆς παρούσης Ἐπισκοπικῆς ἐπιστολῆς μας, εἶναι τά τεκταινόμενα στα πλαίσια τῆς συγχρόνου αἱρετικῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως μέ τούς οἰκουμενι(στι)κούς θεολογικούς διμερεῖς διαλόγους μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Μονοφυσιτῶν, ὅπου οἱ ἐκπρόσωποι ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμφορούμενοι δυστυχῶς ἀπό τό παναιρετικό πνεῦμα τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί μεταχειριζόμενοι τήν ἀπάτη τῆς ψευδοῦς οἰκουμενιστικῆς ἀγάπης ἄνευ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἑνότητος ἐν τῆ Ὀρθοδόξῳ πίστει, φενακίζουν, ἐξαπατοῦν καί κοροϊδεύουν Ὑμᾶς, Ἐκλαμπρότατε, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὁ Μονοφυσιτισμός εἶναι δῆθεν «ἀδελφή Ἐκκλησία», μέ ἔγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ἱερωσύνη καί Χάρι, ὅτι Ὑμεῖς, ὁ ἀρχηγός τῆς αἱρετικῆς μονοφυσιτικῆς Κοπτικῆς Κοινότητος, εἶστε κανονικός Ἐπίσκοπος καί διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου, θεωρίες παντελῶς ἄγνωστες, ἀμαρτύρητες, ἀβάσιμες στήν ἐν γένει Παράδοση τῆς Καθολικῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν ξεκάθαρη βλασφημία πρός τό Πανάγιον Πνεῦμα καί ἀναδεικνύουν τήν θεολογική ἐκτροπή Ὑμῶν. Τρανή ἀπόδειξη τῆς ἐξαπατήσεως Ὑμῶν ἐκ μέρους τῶν ρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας εἰς Ὑμᾶς, τούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς, δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί Σας μυστηριακή διακοινωνία, γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις, ἄς τό τολμήσουν, λοιπόν, γιατί λλιώς ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους αὐτή τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδουν σ’ Ἐσᾶς, τούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων.

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς θά πρέπει νά διευκρινισθεῖ ὅτι τά ὅσα θά λεχθοῦν στή συνέχεια, γράφονται μέ πόνο καρδίας καί ὄχι ἀπό κάποια προσωπική ἐμπάθεια καί μίσος πρός τό σεβαστό πρόσωπό Σας. Σκοπός μας δέν εἶναι νά θιγεῖ τό πρόσωπό Σας, ἀλλά νά ἀποκαλύψει, στηλιτεύσει, ἐλέγξει καί ἀνασκευάσει πλανεμένες καί αἱρετικές ἀπόψεις, θεωρίες, πράξεις καί ἐνέργειές Σας. Βασικός κανόνας μας εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀγαπᾶμε τά πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά νά ἐλέγχουμε καί νά ἀποστρεφόμαστε τήν πλάνη καί τήν αἵρεσή τους. Μοναδικό ἐνδιαφέρον μας εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, μόνο μέσα στήν ὁποῖα ἔχει ὁ ἄνθρωπος σωτηρία. Πάντοτε προσευχόμαστε ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐπισυναγάγη Ὑμᾶς, τόν πεπλανημένο ἀρχηγό τῆς Κοπτικῆς Κοινότητος καί τούς Κόπτες, διά τῆς μετανοίας καί τῆς ἀποκηρύξεως τῆς πλάνης καί αἱρέσεως Ὑμῶν, στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὁρθόδοξη Ἐκκλησία.       
πικοινωνοῦντες, λοιπόν, μεθ’ Ὑμῶν, διά τοῦ παρόντος Ἐπισκοπικοῦ γράμματος, ἐπιθυμοῦμε νά Σᾶς καταστήσουμε γνωστό ὅτι, ἡ ἡμετέρα ἐλαχιστότης, παρ’ὅτι τυγχάνει μέλος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς τρεχούσης περιόδου, ἦταν ἀποῦσα κατά τήν ἐπίσημη ὑποδοχή τῆς Ὑμετέρας Ἐκλαμπρότητος στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς καθ’ἡμᾶς Ἐκκλησίας, πού πραγματοποιήθηκε περίπου πρό μηνός, στίς 9-12-2016[3], ὄχι βεβαίως γιά λόγους προσωπικούς, ἀλλά γιά λόγους καθαρά θεολογικούς, δογματικούς καί σωτηριολογικούς.   
Ἀκραδάντως πιστεύουμε ὅτι, κατά τήν Ἁγιογραφική, Ἱεροκανονική καί Ἁγιοπατερική διαχρονική Ἱερά Παράδοση καί τήν ἀλάνθαστη συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Μονοφυσιτισμός, τοῦ ὁποίου ἡγεῖστε, Ἐκλαμπρότατε, δέν εἶναι «Ἐκκλησία», ἀλλά θρησκευτική κοινότης, αἱρετική παρασυναγωγή, αἵρεσις, ἀναίρεσις, καθαίρεσις καί πλήρης διαστροφή τῆς ἀληθείας, δηλ. τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἀρνούμαστε κάθε ὀνοματοδοσία τῶν αἱρέσεων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τήν δική σας αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ὡς Ἐκκλησιῶν. Ὁ παραπάνω ὅρος, Ἐκλαμπρότατε, εἶναι ἀντιφατικός καί ἀπαράδεκτος, διότι, ἄν ὁμιλοῦμε περί Ἐκκλησίας, αὐτή δέν μπορεῖ νά εἶναι ἑτερόδοξος, καί, ἄν ὁμιλοῦμε περί ἑτεροδόξου, αὐτή δέν μπορεῖ νά εἶναι Ἐκκλησία, μέ τήν θεολογική ἔννοια τοῦ ὅρου. Ὁ ὁρισμός τῆς Ἐκκλησίας μᾶς δίδεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Δομήτορά Της, μέ τό ἀψευδέστατο στόμα Του, τόν οὐρανοβάμονα θεῖο Παῦλο, ὁ ὁποῖος στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή Του (1, 17-23) μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι : «ἵνα ὁ Θεὸς τοῦ Κυρου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῆς δξης, δῴη ὑμῖν πνεῦμα σοφας καὶ ἀποκαλψεως ἐν ἐπιγνσει αὐτοῦ, πεφωτισμνους τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδας ὑμῶν, εἰς τὸ εἰδναι ὑμᾶς τς ἐστιν ἡ ἐλπὶς τῆς κλσεως αὐτοῦ, καὶ τς ὁ πλοῦτος τῆς δξης τῆς κληρονομας αὐτοῦ ἐν τοῖς ἁγοις, καὶ τ τὸ ὑπερβλλον μγεθος τῆς δυνμεως αὐτοῦ εἰς ἡμᾶς τοὺς πιστεοντας κατὰ τὴν ἐνργειαν τοῦ κρτους τῆς ἰσχος αὐτοῦ, ἥν ἐνργησεν ἐν τῷ Χριστῷ ἐγερας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν, καὶ ἐκθισεν ἐν δεξιᾷ αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανοις ὑπερνω πσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσας καὶ δυνμεως καὶ κυριτητος καὶ παντὸς ὀνματος ὀνομαζομνου οὐ μνον ἐν τῷ αἰῶνι τοτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μλλοντι· καὶ πντα ὑπταξεν ὑπὸ τοὺς πδας αὐτοῦ, καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πντα τῇ ἐκκλησ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλρωμα τοῦ τὰ πντα ἐν πᾶσι πληρουμνου». Συνεπῶς εἶναι ἀδύνατος ἡ ὕπαρξις ἑτεροδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ἀδύνατος ἡ ὕπαρξις ἑτεροδόξου Χριστοῦ. Εἶναι παραλογισμός νά ἔχεται ἀληθείας ταυτόχρονα ἡ πίστις, πού τό στόμα τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, μᾶς παραδίδει ὅτι «ἐν τῷ ἅδει οὐκ ἔστι μετάνοια», σχολιάζοντας τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου, καί ἡ ὕπαρξις ἑνός ἄλλου σώματος Χριστοῦ μέ κεφαλή τόν Ἴδιο, πού διδάσκει ἀκριβῶς τά ἀντίθετα, ὅπως τῆς δικῆς Σας Μονοφυσιτικῆς Κοπτικῆς Κοινότητος ἤ τῆς Παπικῆς Κοινωνίας, ἡ ὁποία στήν κατήχησή της, ἐκδ. Βατικανοῦ-Κάκτου 1996, στήν σελ. 332, μέ τίτλο «Ὁ τελικός ἐξαγνισμός ἤ τό καθαρτήριο», μᾶς λέγει ὅτι «Ὅσοι πεθαίνουν χωρίς νά ἔχουν ἐξαγνιστεῖ ὑποβάλλονται μετά τόν θανατό τους σέ ἕναν ἐξαγνισμό, γιά νά εἰσέλθουν στήν χαρά τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτόν τόν τελικό ἐξαγνισμό ἡ Ἐκκλησία τόν ὀνομάζει καθαρτήριο».
Ἐκλαμπρότατε,
Ἡ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ ἔθεσε κα θτει ἀκόμη κα σμερα τήν Ὀρθδοξη πστη κα τήν σωτηρα τοῦ ἀνθρώπου σ κνδυνο. Ἐσεῖς, οἱ αἱρετικο Μονοφυστες, πρεσβεετε ὅτι ὁ Χριστς, μετ τήν ἐνανθρπησ Του, δηλ. μετ τήν ἕνωση τῶν δο τελεων φσεν Του (θεας κα ἀνθρωπνης) στ ἕνα πρσωπ Του, εἶχε μνο μα φση, τήν θεα, ἡ ὁποα ἀπορρφησε τήν ἀνθρπινη φση τοῦ Χριστοῦ κα κυριρχησε ἐπ'αὐτῆς.
Οἱ ἅγιοι Πατρες, ὅμως, τῆς Ἁγας κα Οἰκουμενικῆς Δ΄ Συνδου, (ὅπως οἱ ἅγιοι Φλαβιανός Κων/λεως, Προτέριος Ἀλεξανδρείας, Ἀνατόλιος κ.ἄ.), ἡ ὁποα συνεκλθη στ Χαλκηδνα τῆς Βιθυνας τό 451 μ.Χ. κατεδκασαν τήν μεγλη αἵρεσή σας τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ κα τούς μονοφυστες αἱρεσιρχες σας Εὐτυχ, Δισκορο κα Σεβρο, κα δογμτισαν ὅτι οἱ δο τλειες φσεις τοῦ Χριστοῦ (θεα κα ἀνθρπινη), μετ τήν ἕνωσή τους στ ἕνα πρσωπο τοῦ Θεοῦ Λγου, παρμειναν μεταξ τους ἑνωμνες ἀσυγχτως, ἀδιαιρτως, ἀτρπτως κα ἀχωρστως. Δν ὑπῆρξε καμμα ἀπορρφηση ἤ προσχρηση ἤ σγχυση ἤ διαρεση ἤ τροπ τῶν δο φσεων, ἀλλ παρμειναν κα οἱ δο ἀκραιες, διατηρντας ἡ κθε μα τ ἰδιατερα χαρακτηριστικ της γνωρσματα κα παραμνοντας στ ὅρι της. Δηλ. οἱ δο τλειες φσεις ἑνώθηκαν στν μα ὑπσταση τοῦ Θεοῦ Λγου. Ἑπομνως, τό ὀρθδοξο εἶναι ν κνουμε λγο γι δυοφυσιτισμ, δηλ. γι δο τλειες φσεις μετ τήν ἕνωση, κα ὄχι γι μονοφυσιτισμ, δηλ. γι μα φση, κα συγκεκριμνα τήν θεα, μετ τήν ἕνωση, ὅπως κάνετε ἐσεῖς[4].
Σμφωνα μ τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη κυρό Γεργιο Γρηγοριάτη (Καψνη), «Ἀντιχαλκηδνιοι Μονοφυστες ὀνομζονται οἱ Χριστιανο, οἱ ὁποῖοι δν ἐδχθησαν τήν Δ΄ κα τς ἑπμενες Οἰκουμενικς Συνδους, ἀπεκπησαν ἀπ τήν Ἐκκλησα κα ἐσχημτισαν τς μονοφυσιτικς «ἐκκλησες» τῆς Ἀνατολῆς, δηλ. τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγπτου, τῶν Αἰθιπων, τῶν Ἀρμενων, τῶν Συροϊακωβιτῶν κα τῶν Ἰνδῶν τοῦ Μαλαμπρ»[5].  
Ὁ Μονοφυσιτισμς σας δημιουργθηκε ἀπ τήν λανθασμνη ἑρμηνεα τῆς Χριστολογας τοῦ ἁγου Κυρλλου Ἀλεξανδρεας. Ἡ καθ'ὑπστασιν ἕνωση τῶν δο φσεων στ πρσωπο τοῦ Λγου δηλνεται, κατά τόν ἅγιο Κριλλο, σαφστατα μ τή φρση «μα φσις τοῦ Θεοῦ Λγου σεσαρκωμνη». Ἡ φρση αὐτ τοῦ ἁγου Κυρλλου δν νοεῖται μονοφυσιτικ, ὅπως τήν ἐννοεῖτε ἐσεῖς, διτι τό «μα φσις» ἀναφρεται στν θεα φση τοῦ Λγου, ἐνῶ τό «σεσαρκωμνη» ἀναφρεται στν ἀνθρπινη φση Του. Ἔτσι, ἐνῶ μ τήν φρση αὐτ δηλνεται ἡ ἀκεραιτητα τῆς ἀνθρωπνης φσες Του, τονζεται παρλληλα ἡ πραγματικτητα κα ἡ ἑντητα τοῦ προσπου Του. Ἡ ἔμφαση μλιστα αὐτ, πο δνει ὁ ἅγιος Κύριλλος στήν ἑνότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καί τήν ταυτότητά του μέ τόν Θεό Λόγο («ἕνα καί τόν αὐτόν») μετά τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων, ἀποτελεῖ τό κυριότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς χριστολογίας του[6].  
Οἱ ἱδρυτς τῆς αἱρσεως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τούς ὁποίους ἐσεῖς τιμᾶτε ὡς «ἁγίους», ἑρμνευσαν μονοφυσιτικῶς τήν παραπνω φρση τοῦ ἁγου Κυρλλου ὁ ὁποῖος τήν ἐχρησιμοποίησε ὡς φράσι τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἐνῶ ἀνῆκει εἰς τόν αἱρεσιάρχη Ἀπολλινάριο Λαοδικείας τόν καταδικασθέντα ὑπό τῆς Ἁγίας Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γεγονός πού ἀπέδειξαν οἱ Λεόντιος Βυζάντιος καί Ἰωάννης Σκυθοπολίτης (Λεοντίου Ἱεροσολύμων PG 86,1865) στν προσπθεια ἀντιδρσες τους στν αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ. Ὁ δυστυχς ἀρχιμανδρτης Εὐτυχς δδασκε ὅτι στν Χριστ δν ὑπρχουν πλον, μετ τήν ἐνανθρπηση, δο φσεις, ἀλλ μνο ἡ θεα, πο προῆλθε οὐσιαστικ μετ ἀπ τή σγκραση τῶν δο φσεων[7]. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ αἱρετικ δλωση τοῦ Εὐτυχοῦς «δο φσεις πρ τῆς ἑνσεως, μα φσις μετ τν ἕνωσιν». Δισκορος πατριρχης Ἀλεξανδρεας δν εἶχε ὀρθδοξη Χριστολογα, ἐπειδ ἡ ἔκφραση «ἐκ δο φσεων», πο ὑποστριζε, δν εἶναι δογματικῶς ἰσοδναμη μ τήν ἔκφραση «ἐν δο φσεσιν». Ἡ ἔκφραση «ἐκ δο φσεων», ἄν κα ὀρθδοξη καθ'ἐαυτ, χωρς τήν ἔκφραση «ἐν δο φσεσιν», δν ἐξασφαλζει ἀπ τήν ἐκτροπ τοῦ χριστολογικοῦ φρονματος στή σεβηριαν Χριστολογα. Ὁ Δισκορος ἀποκατστησε τόν Εὐτυχή στ ληστρικ σνοδο τοῦ 449, ἐπειδ ἐμφοροῦνταν ἀπ τήν μονοφυσιτικ Χριστολογα κα ὄχι τήν Χριστολογα τοῦ ἁγου Κυρλλου. Δικαως καθαιρθηκε ἀπ τήν Δ΄ Ἁγα κα Οἰκουμενικ Σνοδο, ἐπειδ κλθηκε τρεῖς φορς κα δν προσῆλθε. Ἀλλ, κα ἄν προσερχταν, πλι θ καταδικαζταν ὡς αἱρετικς, ἐπειδ ἀρνοῦνταν τήν Ἔκθεση Πστεως τῶν Διαλλαγῶν. Γι’αὐτ ἄλλωστε τόν ἀναθεμτισαν ἡ Δ΄ κα ὅλες οἱ μεταγενστερες Ἅγιες κα Οἰκουμενικς Σνοδοι. Ἡ μεταγενστερη παρδοση τῆς Ἐκκλησας κα τά ἱστορικοδογματικ δεδομνα τῆς ἐποχῆς του μαρτυροῦν γι τό μονοφυσιτικ φρνημα τοῦ Διοσκρου κα τόν καταδικζουν ὡς ὁμφρονα κα ὑπερασπιστ τοῦ Εὐτυχοῦς[8]. Ὁ Σεβῆρος ὁμιλεῖ γι μα σνθετη φση, ἡ ὁποα, μ τήν φαντασα τοῦ νοῦ, μπορεῖ ν ἀναλυθεῖ σ δο φσεις. Ὑπ τήν ἔννοια αὐτ ὁ λεγμενος δυοφυσιτισμς τοῦ Σεβρου εἶναι φανταστικς καί ἐπινημα, κα δν συνιστᾶ δο πραγματικς φσεις. Ἀπδειξη τοῦ γεγοντος εἶναι ὁ ἰσχυρισμς τοῦ Σεβρου ὅτι στν Χριστ ὑπρχει μα σνθετη φυσικ ἐνεργητικ κνηση (μονοενεργητισμς), ἀνλογη πρς τήν σνθετη φση[9].
Ἑπομνως, «ἡ διαφορ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων μ’ἐσᾶς τούς Ἀντιχαλκηδονους ἀφορᾶ αὐτ τ Πανγιο Πρσωπο τοῦ Κυρου κα Θεοῦ κα Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἅγιοι κα Θεοφροι Πατρες μας, ἀπ τν Δ΄ Ἁγα κα Οἰκουμενικ Σνοδο κα ἐντεῦθεν ἐπεσμαναν ὅτι, ὄχι μνο ὁ Εὐτυχής, ἀλλ κα ὁ Σεβῆρος κα ὁ Δισκορος, δν εἶχαν ὀρθ πστη περ τοῦ Προσπου τοῦ ἐνανθρωπσαντος Λγου κα τῶν δο ἐν Αὐτῷ τελεων φσεων, τῆς θεας κα τῆς ἀνθρωπνης. Κα ἀκμη ὅτι συνχεαν τς φσεις, πρεσβεοντες ὅτι ὁ Θενθρωπος δν εἶναι ὁ Λγος τοῦ Θεοῦ, τό δετερο Πρσωπο τῆς Παναγας Τριδος, τό ὁποῖο προσλαβε τήν ἀνθρπινη φση κα τήν ἕνωσε ἐν τῇ ἀϊδῳ Ὑποστσει Του μ τήν θεα φση, ἀλλ κποια ἄλλη θεανθρπινη ὕπαρξις, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπ τήν ἕνωση τῶν δο φσεων»[10].
Ὁ προκάτοχός Σας Σενοντα, πολλς αἱρσεις ἀπωλεας εἰσγαγε στν Κοπτικ Κοιντητα. Μελετώντας κανείς τό βιβλίο του «Ἡ φύσις τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Θεότητα τοῦ Χριστοῦ»[11], διαπιστώνει ὅτι υἱοθετεῖ τν αἱρετικ παπικ θεωρα τοῦ μεσαωνα περ ἱκανοποισεως τῆς θεας δικαιοσνης κα ἀρνεῖται κατηγορηματικῶς τήν πατερικ διδασκαλα τῆς κατ χάριν θεσεως τοῦ ἀνθρπου, ὡς μα ἀπ τς σωτηριολογικς συνπειες τῆς ἐνανθρωπσεως τοῦ Θεοῦ Λγου. Οἱ Κπτες σμερα μπορεῖ ν ἐκφρζεσθε μ τρπο, πο δνει τήν ἐντπωση ὅτι «ὀρθοδοξεῖτε», ὅτι ἔχετε λεκτικ «ὀρθοδοξα» (Orthodoxie Verbale), ἀλλ στν ἐπσημη διδασκαλα σας πολεμᾶτε μετ μανας τά ὀρθδοξα δγματα. Τό βασικ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, σμφωνα μ τό κρυγμα Ὑμῶν τῶν Κοπτῶν, εἶναι ἁπλῶς ν ἀντιπροσωπεει τήν ἀνθρωπτητα μπροστ στν Θε, κα ὄχι ν ἑνσει τους ἀνθρώπους μ τόν Θε. Ὁ Χριστς, στ γραπτ Ὑμῶν τῶν Κοπτῶν, εἶναι ἕνας προφτης, ὁ ὁποῖος μεσολαβεῖ στν Θε, ἀλλ δν ἑννεται ὁ Ἴδιος στν Θεα φση ὑποστατικ. Αὐτ φανεται ἀπ τήν ἄρνηση τοῦ προκατόχου Σας Σενοῦντα ν ἀναγνωρσει τήν πραγματικτητα τῆς Θεας Εὐχαριστας. Ἀπορρπτει τήν «βυζαντινῆς κατασκευῆς κα προελεσεως», ὅπως ἰσχυρζεται, ἀντίληψη ὅτι κοινωνοῦμε τήν Θεότητα, κα δν μπορεῖ ν διακρνει τήν θεωμνη ἀνθρπινη φση ἀπ τήν θεα φση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποα (ἀνθρπινη φση) ἑνθηκε μ τήν θεα φση. Αὐτ ἐξηγεῖ κα τό γιατ ἐσεῖς οἱ Κπτες, ἄνευ ἐξαιρσεων, ἀρνεῖσθε τήν κατ χριν θωση τοῦ ἀνθρπου, ἀλλ κα κθε ἀππειρα ἁγιασμοῦ. Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Ὀρθδοξοι, στν Θεα Εὐχαριστα δν κοινωνοῦμε τήν οὐσα τοῦ Θεοῦ, ἀλλ μεταλαμβάνουμε τό Τμιο Σῶμα κα τό Τμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τ ὁποῖα ἑνθηκαν μ τήν Θεα Φση ἀσυγχτως, ἀτρπτως, ἀδιαιρτως κα ἀχωρστως, σμφωνα μ τον ὅρο τῆς Χαλκηδνας.
Ὁ Κπτης «μητροπολτης» Δαμιτας Bishoy, συμπρεδρος τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ διαλγου μεταξ Ὀρθοδξων κα Ἀντιχαλκηδονων, δημοσευσε στς 30-1-2015, στ ἐπσημο περιοδικ τοῦ «Πατριαρχεου» τῶν Κοπτῶν «Ἡ Ἱεραποστολή», ἄρθρο μ ττλο «Διατ ὁ πειρασμς»[12], τό ὁποῖο μετφρασε ἀπ τ ἀραβικ στ ἑλληνικ ὁ ἐπ 15 χρνια προϊστμενος τῆς Κοπτικῆς Κοιντητος Ἀθηνῶν κα μεταφραστς τοῦ Bishoy, σμερα, ὅμως, Ὀρθδοξος ἱερες, Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀθανσιος Χενεΐν, ἐφημριος τοῦ Παλαιοῦ Ναοῦ Μεταμορφσεως τοῦ Σωτῆρος Παλαιᾶς Κοκκινιᾶς τῆς καθ’ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Στ ἄρθρο αὐτ Bishoy ἀρνεῖται μ τόν πι κατηγορηματικ τρπο τήν πραγματικτητα τῆς ὑπρξεως τῆς ἀνθρωπνης φσεως στ πρσωπο τοῦ ἐνανθρωπσαντος Υἱοῦ κα Λγου τοῦ Θεοῦ, κα κατ'ἐπκτασιν ἀρνεῖται τό αὐτεξοσιο στν ἄνθρωπο Ἰησοῦ. Πλον συγκεκριμνα ἀναρωτιέται : «Ποαν ὠφλειαν δναται ν φρῃ ὁ πειρασμς εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστν»; Κα ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος: «Διτι γνωρζομεν ἐκ τῶν προτρων ὅτι ὁ Χριστς ἦτο ἀπολτως κα ἄνευ οὐδεμιᾶς συζητσεως προορισμένος ν κριθῆ ἄξιος εἰς τήν ἐξτασιν, ν ἐπιτχῃ εἰς τήν δοκιμασαν κα ν νικσῃ τόν πειρασμν». Bishoy μιλᾶ γι τόν πειρασμ τοῦ Χριστοῦ κα ἀφαιρεῖ τραγικῶς τήν προσωπικ ἐλευθερα τοῦ Χριστοῦ ὡς τελεου ἀνθρπου. Μιλᾶ μ' ἕνα προτεσταντικ τρπο γι τόν ἀπλυτο προορισμ τοῦ Χριστοῦ κα μ'ἕνα κορανικ τρπο γι τό κισμτ, τήν μορα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ κακμοιρος Χριστς, στν ἀντιλψη τοῦ Bishoy, δν ἔχει τήν ἐλευθερα ν δεχθεῖ ἐλευθρως τόν πειρασμ, ἀλλ εἶναι καταδικασμνος, χωρς καμμι συζτηση, ν νικσει. Ἐσβσε ὁ Bishoy ὅλα τά χωρα τῆς Ἁγας Γραφῆς, τά ὁποα μιλοῦν κα περιγρφουν τόν ἀγνα, ἀλλά καί τήν ἀγωνία τοῦ Θεανθρπου μπροστ στν φρικτ θνατο τοῦ Σταυροῦ. Κατργησε τήν ἀνθρπινη θληση τοῦ Χριστοῦ.
Στ ἴδιο ἄρθρο ὁ Bishoy, ὅπως καΣενοντα, υἱοθετεῖ τν αἱρετικ παπικ θεωρα περ  ἱκανοποισεως τῆς θεας δικαιοσνης. Λει : «Τ δετερον σημεῖον εὑρσκεται εἰς τ ν ἀποθνσκῃ ἐπ τοῦ σταυροῦ, ἐκπροσωπῶν τος πντας, ἤ ὡς ἐκπρσωπος ὅλου τοῦ ἀνθρωπνου γνους, δι ν ἱκανοποισῃ ἀπολτως τν ἀπλυτον θεαν δικαιοσνην, οὗτος ὥστε ν δυνηθῇ ν ἐξιλεσῃ τς ἁμαρτας πντων τῶν ἀνθρπων, οἱ ὁποῖοι θ τν δεχθοῦν ὡς λυτρωτν κα σωτρα». Τά παραπάνω σημεία μᾶς παρέχουν τήν δυνατότητα νά ὁμιλοῦμε γιά ἐκλατινισμό ἤ ἐξουνιτισμό τῶν Κοπτῶν, τύπου Μαρωνιτῶν τοῦ Λιβάνου.
Περίπου στό ἴδιο κλίμα κινήθηκαν καί οἱ δηλώσεις Σας, Ἐκλαμπρότατε, κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή Σας στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (9-12-2016). Ἀναφερθήκατε ἐκτενῶς στς σχσεις τῶν δο λαῶν κα κυρως τῶν δο «Ἐκκλησιῶν», τονζοντας ὅτι «οἱ μεταξ τῶν δο Λαῶν, Ἑλλνων κα Αἰγυπτων Χριστιανῶν, θερμο δεσμο ἀδελφοσνης ἀνανενονται στ διβα τῶν αἰνων, ἀφοῦ στν Αἴγυπτο ὑπρχει παλαιθεν Ἑλληνικ Κοιντητα, ἐνῷ κα ἡ Ἑλλδα σμερα φιλοξενεῖ ἀδελφικ κα μ ἀγπη Χριστοῦ Κπτες Χριστιανος στν Ἀθνα»[13]. Ἐπσης, σημεισατε μεταξ ἄλλων κα τά ἑξῆς : «Ἔχομεν κοινν Ἱστοραν κα κληρονομαν, καθς ἐπσης γενες κα γενες, αἱ ὁποῖαι ἔζησαν εἰς τς δο χρας μας, ὥστε αἱ ὁμοιτητες κα τά κοιν μεταξ μας ν εἶναι πλον πολ περισστερα ἀπ τυχν σημεῖα διαφορᾶς ἤ διαφωνας. Ἐκ μσης καρδας εὐχαριστοῦμεν Ὑμᾶς, Μακαριτατε, δι τήν πολτιμον μεσολβησν Σας εἰς τό θμα τῆς ἀναγνωρσεως τῆς Κοπτικῆς Ὀρθοδξου Ἐκκλησας, ὁμοῦ μεθ' ἑτρων ἕξι Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, ὑπ τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλου, κατ μνα Ὀκτβριον τοῦ ἔτους 2014. Ἐπσης, εὐχαριστοῦμεν Ὑμᾶς δι τόν ἀνθρωπιστικν σας ρλον εἰς τήν παροχν βοηθεας πρς πρσφυγας, προερχομνους ἐκ χωρῶν πολμου κα καταστροφῆς. Προσθτομεν εἰς τό σημεῖον αὐτ ὅτι θ ἠδνατο κα ἡ ἐν Ἑλλδι Κοπτικ Ὀρθδοξος Ἐκκλησα ν συμβλει εἰς τήν παροχν βοηθεας πρς τυχν νους πρσφυγας». Τλος, προσκαλέσατε στν Αἴγυπτο τόν Μακαριτατο Ἀρχιεπσκοπο Ἀθηνῶν κα πσης Ἑλλδος κ. Ἱερνυμο κα τοῦ προσφέρατε τήν αἱρετικ μονοφυσιτικ εἰκνα τῆς Φυγῆς εἰς Αἴγυπτον[14].
Θεολογικς Διλογος μεταξ Ὀρθοδξων κα Ἀντιχαλκηδονων (1964-1971, 1971, 1979, 1985-1993), παραβλποντας τν σαφῶς αἱρετικ Χριστολογα τῶν Μονοφυσιτῶν, τυπικ ὁλοκληρθηκε μ τήν δημοσευση τῶν Α΄ κα Β΄ Κοινῶν Δηλσεων (1989, 1990), μ τς ὁποῖες διακηρσσεται ὅτι ἡ Χριστολογα Ὑμῶν τῶν Ἀντιχαλκηδονων εἶναι οὐσιαστικ ὀρθδοξη, παρ τν λεκτικ διαφοροποησή της ἀπ ἐκενη τῆς Ὀρθοδξου Ἐκκλησας. Ἐπ τῇ βσει αὐτῆς τῆς παραδοχῆς ἔχει προταθεῖ ἡ δυναττητα ν ἀρθοῦν τά ἀναθματα, πο οἱ ἅγιες Οἰκουμενικς Σνοδοι ἐξεφνησαν καθ’Ὑμῶν τῶν Ἀντιχαλκηδονων αἱρεσιαρχῶν, ἐφ'ὅσον ἀποδειχθεῖ ὅτι οἱ συγκεκριμνοι αἱρεσιρχες ἔχουν καταδικασθεῖ, ὄχι ἐπ αἱρσει, ἀλλ ἐπειδ προκλεσαν τό ἀντιχαλκηδνιο σχσμα στν Ἐκκλησα (δηλ. γι κανονικος λγους). Ἀποτλεσμα τοῦ διαλγου ἦταν ἡ ὑπογραφ ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδξων τῶν ἀπαραδέκτων κα ἐπαισχύντων θσεων τῆς συμφωνας τοῦ Σαμπεζ τό 1990 μ’Ἐσᾶς τούς Μονοφυστες[15].
Προωθντας οἱ σημερινοί Ὀρθδοξοι Οἰκουμενιστς Πατριρχες, Ἀρχιεπσκοποι, Μητροπολτες, Ἐπσκοποι κα ἀκαδημαϊκο θεολγοι τό σχδιο τῆς παναιρσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ οἰκουμενισμοῦ γι ψευδονωση μ τούς Μονοφυστες ἔχουν προβεῖ σ ἀπαρδεκτες κα καταδικαστες ἀπ ὀρθοδξου πλευρᾶς οἰκουμενιστικς ἐνργειες, ὅπως ἡ συγγραφ διδακτορικῶν διατριβῶν, μ τς ὁποῖες συμπερανεται ἐσφαλμνως ὅτι ἡ χριστολογα τῶν Διοσκρου κα Σεβρου εἶναι ὀρθδοξη, ἡ ἀναγνριση ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἱερωσνης, ἐκκλησιαστικτητος κα μυστηρων Ὑμῶν τῶν Μονοφυσιτῶν, οἱ συμπροσευχς μ’ἐσᾶς τούς Μονοφυστες, ἡ συμμετοχ σ μονοφυσιτικές θρησκευτικς ἐκδηλσεις σας, οἱ κοινς εὐλογες, ἡ ἀνταλλαγ δρων (ὅπως μτρες, ποιμαντορικς ρβδοι, ἐγκλπια, εἰκόνες), ἡ εἴσοδος Ὑμῶν τῶν Μονοφυσιτῶν σ ὀρθοδξους ναος κα μλιστα στ Ἱερ Βῆμα, ἡ τέλεση δοξολογίας πρός τιμήν σας, ἡ προσκύνηση ἀπό σᾶς λειψάνων ὀρθοδόξων ἁγίων, ἡ ἀναγρευση Ὑμῶν τῶν Μονοφυσιτῶν σ ἐπιτίμους διδκτορες[16] κα τλος ἡ μετδοση τῶν Ἀχρντων Μυστηρων σ’ἐσᾶς Μονοφυστες[17].
Παραλλήλως, εἶναι τελεως ἀπαρδεκτο ν συμμετχει ἡ Ὀρθδοξος Ἐκκλησα στν καρικατορα τοῦ διαλγου τοῦ παμπροτεσταντικοῦ λεγομνου Παγκοσμου Συμβουλου τῶν «ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), πο οὐσιαστικ εἶναι Παγκσμιο Συμβολιο τῶν Αἱρσεων, καί ὄχι τῶν Ἐκκλησιῶν, κα Παγκσμιο Συνονθλευμα τῶν Αἱρσεων, τήν στιγμ πο τό Π.Σ.Ε., ἀναγνωρζει Ἐσᾶς τούς Μονοφυστες ὡς Ὀρθοδξους, σᾶς ἀποκαλεῖ «Ἀρχαῖες Ἀνατολικς Ὀρθδοξες Ἐκκλησες», κα παρακθεστε στ τραπζι τοῦ διαλγου μαζ μ’ἐμᾶς τούς Ὀρθοδξους ὡς «Ὀρθδοξοι».
Τό πρόσφατο (11-12-2016) θλιβερό γεγονός τῆς τρομοκρατικῆς ἐπιθέσεως τοῦ ISIS στ Κάιρο, πού εἶχε σάν συνέπεια τόν θάνατο 25 ἀθώων πολιτῶν καί τόν τραυματισμό 49 ἀτόμων δίπλα στήν ἔδρα τῆς καθ’ἡμᾶς Κοπτικῆς Κοινότητος[18], φανερώνει ὅχι μόνο τήν ἀποτυχία τῶν διεξαγομένων διαθρησκειακῶν διαλόγων μέ τό Ἰσλάμ καί τήν φενάκη περί εἰρηνικῆς συνυπάρξεως Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλάμ, ἀλλά καί τό πραγματικό καί εἰδεχθές πρόσωπο τοῦ Ἰσλάμ, τό ὁποῖο ἐφαρμόζει ἀπαρέγκλιτα, ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες μας, τήν βασική καί κύρια Κορανική διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ πολέμου (τζιχάντ) ἐναντίον τῶν ἀπίστων, δηλ. τῶν μή μουσουλμάνων. Τό Ἰσλάμ εἶναι ἡ μοναδική θρησκεία στόν κόσμο, πού στοχοποιεῖ ἐγκληματικά τήν ἄρνησή της, πού ἐπιβάλλεται μέ τήν βία καί τό ἔγκλημα, πού δέν ἀναγνωρίζει τήν αὐτεξούσια καί ἐλευθέρα βούληση τῶν προσώπων, καί πού, πέραν τῆς ἱστορικῆς, ἔχει καί «θεολογική» ἑρμηνεία γιά τά τρομοκρατικά χτυπήματα και τούς ἀποκεφαλισμούς, πού διεξάγουν οἱ Ἰσλαμιστές-Τζιχαντιστές τοῦ ISIS ἀνά τόν κόσμο. Τά «ἱερά κίνητρα» τῶν ἐκτελεστῶν ἑδράζονται στό Ἰσλαμικό κοσμοείδωλο. Διότι, Ἰσλάμ σημαῖνει ὑποταγή.
Ὅμως, Ἐκλαμπρότατε, ἄν ἐξετάσει κανείς εἰς βάθος τά πράγματα, θά δεῖ οὐσιαστικά ὅτι, ἀνάμεσα στίς ἄλλες αἰτίες, καί ἡ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, στήν ὁποία Ἐσεῖς καί οἱ πατέρες σας πιστεύετε, εὐθύνεται γιά τήν ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλάμ καί γιά τά πολυώδυνα βάσανα τῶν πολυνέκρων ἐπιθέσεων. Διότι, ὡς γνωστόν, οἱ διδαχές τῆς λαοπλάνου θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ ἀποτελοῦν ἕνα συμπίλημα διαφόρων ἀνθρωποπαθῶν αἱρετικῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν (π.χ. Εἰδωλολατρεία, Ζωροαστρισμός, Μανιχαϊσμός, Γνωστικισμός, Ἀρειανισμός, Νεστοριανισμός, Ἀφθαρτοδοκητισμός, Εἰκονομαχία) μεταξύ τῶν ὁποίων κύρια θέση κατέχει καί ἡ αἵρεσή σας, Ἐκλαμπρότατε, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Ἄν, Ἐσεῖς καί οἱ πατέρες σας, Ἐκλαμπρότατε, δέν στρεβλώνατε τήν Χριστολογία τῆς Δ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί δέν ἀναπτύσατε τήν αἵρεσή σας τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ δογματίζουσα τόν Θεόν ὡς ἀπρόσιτον καί μή οὐσιαστικῶς ἐνανθρωπίσαντα ἀφοῦ ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀνθρώπινη θέλησι καί ἐνέργεια τόν 5ο αἰῶνα, οὔτε καί ὁ ψευδοπροφήτης Μωάμεθ, δύο αἰῶνες μετά ἀπό Σᾶς, τόν 7ο δηλ. αἰῶνα, θά δανείζονταν τήν αἱρετική διδασκαλία σας, οὔτε θά καθιέρωνε τά «γέλωτος ἄξια» θεσπίσματα τοῦ ἀνιέρου Κορανίου, ὅπου παρουσιάζεται ὁ Θεός ὡς ἀμέθεκτος ἀπό τόν ἄνθρωπο κατά τίς ἐνέργειές του, ὁ ὁποῖος ὀφείλει μόνον νά ὑποταγεῖ σέ Αὐτόν καί τό ὁποῖο, μέ τίς ψευδολογίες του, ἐπιδιώκει νά ἀνατρέψει τό σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία. Ἑπομένως, Ἐκλαμπρότατε, ἡ Χριστολογική Σας αἵρεση ἀποτελεῖ ἀπαρχή καί ρίζα τοῦ Ἰσλάμ, ὑποθάλπει τό Ἰσλάμ καί φέρει τεράστιες εὐθύνες γιά τήν ἐξάπλωσή του. Τό Ἰσλάμ εἶναι τέκνο καί συνέχεια τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.
Πιστεύουμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός χρησιμοποιεῖ τό ἀλλόθρησκο Ἰσλάμ ὡς ἔσχατο παιδαγωγικό μέσο τιμωρίας, ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη, καί ὡς ἀφύπνιση γιά τόν ἐγκεντρισμό στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του. 
Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀντιθέτως μέ τήν ἐπικρατούσα παναιρετική συγκρητιστική οἰκουμενιστική τακτική, «μετ τῶν Ἁγίων Πατρων κα τῶν Συνδων ἀπορρί­πτουμε κα ἀναθεματζουμε ὅλες τς αἱρσεις, πο παρουσιάσθηκαν κατ τήν ἱστορικ διαδρομ τῆς Ἐκκλησας. Ἀπ τς παλαις αἱρσεις, πο ἐπιβινουν μχρι σμερα, κατα­δικάζουμε τόν Μονοφυσιτισμ, τόν ἀκραῖο τοῦ Εὐτυχοῦς κα τόν μετριοπαθῆ τοῦ Σεβρου κα Διοσκρου, σύμφω­να μ τς ἀποφσεις τῆς Δ' ἐν Χαλκηδνι Οἰκουμενικῆς Συνδου κα τήν χριστολογικ διδασκαλα μεγλων Ἁγίων Πατρων κα Διδασκλων, ὅπως τοῦ ἁγου Μαξμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ ἁγίου Ἰωννου Δαμασκηνοῦ, τοῦ Με­γάλου Φωτίου κα τῶν ὕμνων τῆς λατρείας»[19]. Ἐπίσης, «ἀποκηρύττουμε καὶ ἀπορρίπτουμε δημσια τὴν συγκατάθεση τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸν διάλογο τοῦ Chambesy, βάσει τοῦ ὁποίου οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι αἱρετικοί, οἱ μονοφυσίτες, οἱ λεγόμενοι μιαφυσίτες, διάδοχοι τῆς αἱρέσεως τοῦ Σεβήρου Ἀντιοχείας, ἀναγνωρίζονται ὡς ὀρθόδοξοι»[20].
Γι ν γνει μα συνεπς πρς τήν Ὀρθδοξη Ἐκκλησιολογα ἕνωση Ὑμῶν τῶν Ἀντιχαλκηδονων μ τήν Ὀρθδοξη Ἐκκλησα, θά πρπει Ἐσεῖς οἱ Μονοφυστες ν ἀποδεχθεῖτε τς Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄ καί Θ΄ Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους μ ὅ,τι αὐτ ἡ ἀποδοχ συνεπγεται˙ ν ἀποκηρξετε δηλ. τήν σεβηριαν Χριστολογα σας, ν ἀποδεχθεῖτε τς καταδκες, πο ἔχουν ἐπιβληθεῖ στος αἱρεσιρχες Δισκορο, Σεβρο, Εὐτυχή, Ἰάκωβο Ἀρμένιο τόν Ζάνζαλο, κα ν διακψετε τήν ἐκκλησιαστικ κοινωνα μ ὅσους παραμνουν στ ἀντιχαλκηδνια φρονματ τους (Εὐτυχιανιστές, Ἰακωβίτες, Ἀρτζιβουρίτες). Αὐτ ἡ τακτικ εἶναι σμφωνη μ τήν ἐμπειρα τῆς Ἐκκλησας ἀπ τς ἑνωτικς προσπθειες, πο ἀπτυχαν, κα ἀπ ἐκεῖνες, πο καρποφρησαν τήν ἀληθιν ἑντητα, ὅπως ἡ ἐπ ἁγου Φωτου. Ἡ μεθδευση, πο θ παρακμψει τς ἀνωτρω στοιχειδεις ἀπαιτσεις, δῆθεν ὡς οἰκονομα, θ ζημισει τήν Ἐκκλησα.
Ἐκλαμπρότατε,
Ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, θέλουμε τήν ἕνωση καί εὐχόμαστε διαρκῶς «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων (ἀνθρώπων) ἑνώσεως» μέ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οὐσιαστικά τήν ἐμποδίζετε Ἐσεῖς, οἱ Κόπτες, καί οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστές. Ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, εἴμαστε οἱ κατ’ἐξοχήν ἑνωτικοί, ἐνῶ Ἐσεῖς, οἱ Κόπτες, οἱ ἀνθενωτικοί. Ἄν δέν μετανοήσετε ἐδῶ, στήν πρόσκαιρη ζωή, θά μετανοήσετε στόν Ἅδη, ὅπου, ὅμως, «οὐκ ἔστι μετάνοια»! Ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, θέλουμε τήν ἕνωση, ὅπως τήν ὁρίζει ὁ Χριστός, ἐνῶ ἐσεῖς, οἱ Κόπτες, τήν θέλετε, ὅπως τήν ὁρίζετε, Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε. Ἐάν Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, ἤσασταν σύμφωνος μέ τόν Χριστό, μήν ἀμφιβάλλετε ὅτι κι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, πού κατέχουμε τήν ὀρθή πίστη τοῦ Χριστοῦ, θά δεχόμασταν τήν ἕνωση. Ἐφόσον, ὅμως, Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, δέν συμφωνεῖτε μέ τόν Χριστό, δέν εἶναι ποτέ δυνατόν νά συμφωνήσουμε μ’Ἐσᾶς. Πῶς εἶναι δυνατόν, Ἐκλαμπρότατε, νά δεχθοῦμε ἕνωση, ἐφόσον Ἐσεῖς καί οἱ Κόπτες εἶστε ἀσύμφωνοι καί ἀντίθετοι στή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωτῆρος μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων; Πῶς εἶναι δυνατόν νά δεχτοῦμε ἕνωση μ’ Ἐσᾶς, πού μιλᾶτε, φρονεῖτε καί ἐνεργεῖτε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον τῶν Πατερικῶν Παραδόσεων;
Ἐφ’ὅσον, λοιπόν, Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, παραμένετε ἀμετανόητος καί ἐμμένετε ἑωσφορικῶς στίς αἱρέσεις Σας, ὀφείλουμε νά διακόψουμε κάθε σχέση μαζί Σας καί ὁ καθένας νά πορευθεῖ τόν δρόμο του.
Ὁ θεοκήρυκας Ἀπόστολος Παῦλος γράφει : «Νά εἶστε σταθεροί καί νά μένετε πιστοί στίς διδασκαλίες, πού σᾶς παραδώσαμε εἴτε προφορικά εἴτε μέ ἐπιστολή μας»[21]. Καί πάλι : «Ἀλλά κι ἄν ἐμεῖς ἤ ἀκόμη κι ἕνας ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό σᾶς κηρύξει ἕνα εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό τό εὐαγγέλιο, πού σᾶς κηρύξαμε, νά εἶναι ἀνάθεμα»[22]! Τό ἴδιο λέει καί ὁ θεοφόρος Ἰγνάτιος : «Ὅποιος μιλάει ἤ κάνει ἐνάντια σ' αὐτά, πού διαταχτήκαμε, κι ἄν ἀκόμη εἶναι ἀξιόπιστος ἄνθρωπος, κι ἄν νηστεύει, κι ἄν ζεῖ στήν παρθενία, κι ἄν κάνει θαυμαστά σημεῖα, νά τόν βλέπεις σάν λύκο μέ προβειά προβάτου, πού ἑτοιμάζει μέ τά ἔργα του τή φθορά τῶν προβάτων». Ἀλλά καί ἡ Ζ' Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος ὁρίζει : «Τρεῖς φορές ἀναθεματίζουμε ὅλες τίς καινοτομίες, πού ἔγιναν, καί πού μέλλουν νά γίνουν, ἐνάντια στήν Ἐκκλησιαστική Παράδοση καί στή διδασκαλία καί στό παράδειγμα τῶν ἁγίων καί ἀειμνήστων Πατέρων»[23]. Ἐπίσης, ὁ σοφός Βρυέννιος λέει : «Ἄν κάποιος σαλεύει κάτι ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν θεοφόρων Πατέρων, αὐτό νά μήν τό ποῦμε κατ' οἰκονομία παρέκκλιση, ἀλλά παράβαση καί προδοσία τῆς πίστης καί ἀσέβεια πρός τό Θεό».
Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τήν πρώτη ἐντολή τῆς ἀγάπης. Μᾶς δίδαξε, ὅμως, τήν ἀγάπη τήν ἀληθινή, ὄχι τήν ψεύτικη. Τήν ἀγάπη, ὄχι μέ τά χείλη καί τό στόμα, ἀλλά τήν ἀγάπη μέ ὅλη μας τήν ψυχή καί τήν καρδιά. Ὄχι τήν ἀγάπη τήν ἐπιφανειακή, ἀλλά τήν ἐσωτερική. Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε τήν ἀληθινή ἀγάπη, ἀλλά συγχρόνως μᾶς δίδαξε καί μᾶς παρήγγειλε, γιά νά μᾶς προφυλάξει, νά προσέχουμε ἀπό τούς ψευδοπροφῆτες, τούς ψευδόχριστους, τούς ψευδοδιδασκάλους, τούς λυκοποιμένες, τούς λύκους, τούς σκύλους, τούς ὑποκριτές, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, γραμματεῖς καί φαρισαίους, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶστε κι Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε. Αὐτούς ὁ Κύριος καυτηρίασε μέ τά φοβερά καί φριχτά ἐκεῖνα «οὐαί», χαρακτηρίζοντάς τους ὑποκριτές, ἀνοήτους, τυφλούς, ὁδηγούς τυφλῶν, ἅρπαγες, ἄδικους, τάφους ἀσβεστωμένους, φίδια, γεννήματα ἐχιδνῶν. Ἀπό τέτοιους ἀνθρώπους μᾶς παρήγγειλε ὁ Κύριος νά προσέχουμε, νά μήν τούς πλησιάζουμε, νά μήν ἔχουμε καμιά ἐπικοινωνία. Μόνο νά εὐχόμαστε νά σᾶς φωτίσει ὁ Κύριος νά μετανοήσετε. Πῶς φέρθηκαν ἀπέναντι σέ τέτοιους ἀνθρώπους σάν ἐσᾶς (λυκοποιμένες, ψευδοδιδασκάλους, ψευδοπροφῆτες, ψευδόχριστους αἱρετικούς) οἱ ἅγιοι Πατέρες; Αὐτοί, λοιπόν, οἱ ἅγιοι Πατέρες, οἱ μιμητές τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ καί διάδοχοι τῶν Μαθητῶν του, οἱ θεῖοι ποιμένες, πού θυσίασαν τή ζωή τους γιά τά λογικά τους πρόβατα, πού συγκρότησαν τίς σεπτές καί ἅγιες Ἑννέα Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅλους αὐτούς τούς αἱρετικούς, πού ἀναφέραμε, τούς ἐκσφενδόνισαν μέ τή σφενδόνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μακρυά ἀπό τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ. Τούς ἐδίωξαν μακρυά καί τούς παρέδωσαν, ὡς ἀμετανοήτους, στό αἰώνιο ἀνάθεμα[24].
Μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Μονοφυσιτισμοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κανενὸς εἴδους συμβιβασμός. Οὔτε ἑνότητα, οὔτε πολὺ περισσότερο ἕνωση. Ἐμεῖς λατρεύουμε τὸν αὐθεντικό  Θεάνθρωπο Χριστό, ἐνῶ ἐσεῖς λατρεύετε ἕναν νοθευμένο καί ἀλλοιωμένο, ἀνύπαρκτο καί ἀνυπόστατο Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν σώζει τόν ἄνθρωπο. Ἐμεῖς, οἱ πραγματικοὶ καὶ συνεπεῖς Ὀρθόδοξοι σὲ καμμία περίπτωση καὶ μὲ κανένα ἀντάλλαγμα δὲν κάνουμε μικτοὺς γάμους, δὲν συμπεθεριάζουμε μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀπίστους. Τὸ τέρμα καὶ ὁ σκοπός, ποὺ ἐπιδιώκουμε ἐμεῖς, εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ αἰώνια μακαριότητα, ἐνῶ για’ Σᾶς εἶναι ἡ γῆ καὶ ἡ εὐδαιμονία πάνω σ᾽ αὐτήν.
Προκειμένου νὰ πετύχει τὸ συνοικέσιο, σ᾽ ἕνα μικτὸ γάμο, εἶναι ἀνάγκη κάποιος νὰ ἀρνηθεῖ τὸ πιστεύω καὶ τὶς ἀρχές του, νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του. Καὶ αὐτὸς γιὰ κανένα λόγο δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι.
Ἐμεῖς πειθαρχοῦμε στὴν θεόπνευστη παραγγελία τοῦ Ἀπ. Παύλου : «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις... τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;... ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»[25].
Ἐάν, Ἐσεῖς, Ἐκλαμπρότατε, θέλετε ἕνωση, νά ἀναγνωρίσετε καί νά ὁμολογήσετε ὅλες τίς πλάνες, αἱρέσεις καί καινοτομίες, τίς ὁποῖες εἰσήγαγαν, ἀπ' ἀρχῆς οἱ κατά καιρούς ἀρχηγοί σας, ἀποσχισθέντες ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά μετανοήσετε, νά κλάψετε πικρῶς, νά ταπεινωθεῖτε, νά κατηχηθεῖτε καί νά βαπτισθεῖτε ὀρθόδοξα καί τότε θά εἶστε ἀποδεκτός. Ἐάν δέν ἀποβάλλετε τήν ὑπερηφάνεια καί ἐάν δέν ταπεινωθεῖτε, μιμούμενος τόν Κύριο, ὄχι μόνο δέν θά πετύχετε, ἀλλά θά αὐξήσετε τήν διαίρεση καί θά προξενήσετε μεγάλα σκάνδαλα, ταραχές, συγχύσεις, μεγάλη βλάβη καί ζημιά στό ποίμνιο. Ἐάν μιμηθεῖτε τόν Κύριο καί ταπεινωθεῖτε, θά πετύχετε τήν ἕνωση, θά ὠφελήσετε τόν ἑαυτό Σας καί τό ποίμνιο καί θά δοξασθεῖ καί ἀπό’ Σας, ὅπως δοξάσθηκε καί ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους τό Ὄνομα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ἐπειδή ὁ «Κύριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν», καί «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται»[26].
Ἐπειδή, λοιπόν, Ἐκλαμπρότατε, ὁ θάνατος εἶναι ἄδηλος και ἐπειδή, σύμφωνα μέ τόν Ευαγγελικό λόγο, «οὐκ οἴδατε τήν ὥραν οὐδέ τήν στιγμήν τοῦ θανάτου», ἐξαιτίας αὐτοῦ Σᾶς προτρέπουμε, Σᾶς συμβουλεύουμε καί Σᾶς παρακαλοῦμε, ὡς ἔσχατο μέλος τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, νά σπεύσετε νά ἐπανέλθετε στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προτοῦ ἔλθει τό τέλος. Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός Σᾶς δέχεται μέ ἀνοικτές ἀγκάλες! Χαρά θά γίνει καί στή γῆ ἀπό τούς ὀρθῶς φρονοῦντας ἀδελφούς, χαρά θά γίνει καί στούς Οὐρανούς ἀπό τούς Ἀγγέλους γιά τήν ἐπιστροφή Σας! Δράμετε καί προφθάστε νά εἰσέλθετε στόν θεῖο νυμφῶνα πρίν κλείσει ἡ θύρα, ἐπειδή, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Κύριλλο, ὅσοι μιάνθηκαν μέ αἵρεση, θά στερηθοῦν τοῦ ἐνδύματος τῆς ἀφθαρσίας.
Εὐχόμαστε ἡ ἄκτιστος Θεία Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά φωτίσει τόν νοῦ Σας, νά Σᾶς ἐνισχύσει καί νά Σᾶς ἐνδυναμώσει, γιά νά ἀποτινάξετε καί νά ἀποσκορακίσετε τόν ὕπνο τῆς πλάνης, τῆς αἱρέσεως καί τῆς ραθυμίας καί νά προσέλθετε στίς ἀγκάλες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μετά τιμῆς
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ




[1] Α΄ Τιμ. 2, 4.
[2] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 533-535.
[3] Ο Κόπτης Πατριάρχης στην Ιερά Σύνοδο, 9-12-2016, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/11909-o-koptis-patriarxis-stin-iera-sunodo
[4] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδλιον, σσ. 180-185.
[5] Εἶναι οἱ Ἀντιχαλκηδόνοι ὀρθόδοξοι; Κείμενα τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἄλλων ἁγιορειτῶν Πατέρων περί τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων (Μονοφυσιτῶν), ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορου, Ἅγιον Ὄρος 1995, σ. 9, βλ. καί ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ἡ «Ὀρθοδοξία» τῶν Ἀντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτῶν, Θεσ/κη 1994.
[6] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΡΤΖΕΛΟΣ, Ἰστορία τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καί πνευματικτητας, ἔκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων ΑΠΘ, Θεσ/κη 2000-2001, σσ. 74-75.
[7] Ὅ.π., σσ. 84-85.
[8] Διόσκορος και Σεβήρος˙ οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι αἱρεσιάρχαι. Κριτική δύο διδακτορικῶν διατριβῶν, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2003, σ. 94.
[9] Ὅ.π., σ. 216.
[10] Εἶναι οἱ Ἀντιχαλκηδόνοι ὀρθόδοξοι;…, σ. 10.
[11] ΣΕΝΟΥΝΤΑ Γ΄, Πατριάρχης Κοπτοορθόδοξης Ἐκκλησίας Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου, Ἡ φύσις τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἐκδ. Ἁρμς 1996.
[13] Ὁ Πατριάρχης τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου στόν Μ.Κ.Ο. ''Ἀποστολή'', 8-12-2016, http://www.romfea.gr/diafora/11895-o-patriarxis-ton-kopton-tis-aiguptou-stin-mko-apostoli
[14] Ὁ Κόπτης Πατριάρχης στήν Ἱερά Σύνοδο, 9-12-2016, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/11909-o-koptis-patriarxis-stin-iera-sunodo
[15] 26-11-2013 Ἡ συμφωνία τῆς ντροπῆς στό Σαμπεζύ τῆς Ἐλβετίας Οἰκουμενιστῶν Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν, http://entoytwnika1.blogspot.gr/2013/11/blog-post_5337.html
[16] Ἅγιον Ὄρος˙ Διαχρονικ μαρτυρα στος ἀγῶνες ὑπρ τῆς Πστεως, ἔκδ. Ἁγιορειτῶν Πατρων, Ἅγιον Ὄρος 2014, σσ. 96-103.
[17] Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware : Ὁ πρῶτος ἐπσκοπος πο ἔδωσε τ Ἄχραντα Μυστήρια εἰς τούς αἱρετικωτάτους Κόπτας!!! 30-5-2015 http://katanixis.blogspot.gr/2015/05/ware.html
[18] http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/753403/epithesi-aigyptos-se-triimero-penthos-i-xora-meta-to-aimatiro-xtypima-se-xristianiko-nao, http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/753411/aigyptos-martyria-sok-pantoy-ypirxan-ptomata-sklhres-eikones
[19]ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἀπρίλιος 2009, http://www.impantokratoros.gr/B742476A.el.aspx
[20] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Νέα Ὁμολογία Πίστεως κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, 23-5-2015, http://www.impantokratoros.gr/46A08503.el.aspx, http://www.impantokratoros.gr/dat/storage/dat/C5E5C0FD/nea_omologia_pisteos.pdf
[21] Β΄ Θεσ. 2, 15.
[22] Γαλ. 1, 8.
[23] Συνοδικό τῆς Ζ' Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνό­δου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιο, Κυριακή Ὀρθοδοξίας.
[24] ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ, Διδαχές πατρικές καί θαυμαστά γεγονότα τοῦ γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου, ἐκδ. Ὀρθόδοξη Κυψέλη,  σσ. 103-111, http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=984.
[25] Β´ Κορ. 6, 14-17, Ὀρθόδοξος Τύπος, 19-10-2012, http://aktines.blogspot.gr/2012/10/blog-post_282.html.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

* -Υπογράψτε την Ομολογία Πίστεως Εδώ - Διαβάστε τα πορίσματα της Ημερίδας « ‘’Πρωτεῖο’’, Συνοδικότης καί Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας» - Δείτε το χαιρετισμό του Αρχ. Αναστασίου Μετεωτίτου

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails